Mekke…
Mükerrem şehir…
Tüm şehirlerin başına taç
Tüm şehirler ona muhtaç
Anne şehir.
Bir anne için inşa edilen
Ve bir anneyle ebedileşen şehir.
İlk anne Hacer’di.
İkincisi Âmine.
Aynı mahal,aynı toprak üstünde iki oğul büyüdü.
İki oğul yürüdü anne nazarlarıyla.
İki oğulda anneye yakındı, babaya uzak.
Bir oğula göre İbrahim demek, Irak demekti.
Bir oğula göre Abdullah, toprak demekti.
Mekke, iki annenin hüzün ağıydı.
Mekke, iki oğulun kundağıydı.

İki anne, iki oğul, iki tepe
Safa ile Merve…
Bu tepeler iki anne gördü.
Biri su bulmak için uzaklaştı oğlundan,
Diğeri süt bulsun diye oğluyla arasına mesafe koydu.
Bir oğlun ayağını vurduğu yerden rahmet fışkırdı,
Diğer oğul, alemlere rahmet bir süt ırmağı oldu.
Hacer taş demekse eğer,
Kâbe’nin temelleri gibi cennet taşıdır.
Hacerül Esved gibidir.
Hacer bir taş demekse eğer, İsmail’in taşıdır.
Hicri İsmail’dir.
Hacer ve İsmail, iç içedir. Eşe ve babaya uzak.
Baba, makamı İbrahim gibi dışarıda kalmıştır.
Amine göz yaşı demekse ki öyledir.
Ebvadan bakar Medine’ye.
Ebvadan, hem eşe, hem güneşe bakar.
İsmail Aleyhisselam, anneye yakın babaya uzak medfundur.
Resulullah ise, babaya yakın anneye uzak medfun.

Mekke…
Anne şehir.
Anaların ve oğulların şehri.