Kırk yaşında gelen nimet,
Verdi Allah ona en büyük saadet,
Soyu güzel,asaletli,
Tahire, Kübra, Hatice..

İslam’a girmeden önce,
Konuşulurdu iffeti,
Babası Hüveylid,
Kureyş’in en ileri tüccarı.

Yüce gönüllü ve ahlâklı,
Güvenilir ticarette,
Büyük kervanlar sahibi,
Temizlerden Tahireydi.

Hatice annemiz asil, temiz,
Hüsn-ü cemalde eşsiz bir hanımdı,
Güzel olduğu kadar zeki,
Çoktu malı, serveti,
Aynı zamanda ilim, edep ve iffeti.

Bu yüzden rağbet eden
Pek çoktu kendisine.
Lakin o, hiç kimseyi
Kabul etmezdi yine.

Çünkü rüya görmüştü
O günlerde bizzat,
Bu yüzden hiç kimseye
Etmiyordu iltifat.

O gece, rüyasında
Görünmüştü ki ona:
Ay gökten yere inip,
Giriverdi koynuna.

Ayın o parlak nuru,
Sonra da koltuğundan çıkıp
Bütün âlemi aydınlatmıştı o an.
Biliyordu kendisine verileni.

Evlenme teklifi gönderdi Resulullah’a
Teklifi sevinç ve neşeyle kabul edildi
Kendini o yüce serverin yanında buldu
İlk helalliği oldu
İlk iman edeni oldu
Kainatın Efendisi’nin Haticesi
Evlatlarının annesi,
Ümmetlerin ilk annesi oldu.

Yeşil ve beyaz giyer
Duru beyaz tenli,endamlı
Hilal gibi siyah kaşlı
Zerafet timsali ince ruhlu.

Hira,dağların dağı,
Mekke’ye bakar yönü,
Bir hayli de yüksek,
Mesafesi uzaktı.

Anaların hası Hatice,
Çıkardı evinin çatısına,
Hira’da duran Efendisini,
Beklerdi sevda yolcusunu.

“Ey Hatice neden yaparsın böyle,
Hava çok sıcak,
Yaşlı vücudun,
Yorgun düşecek “dediklerinde

“Benim Efendim,
Güneşin altında,
Ben gölge de,
Duramam ondan sebep”derdi.

Muhabbet ve birlik,
Eşler arasında olmalı,
Bize örnek oldun,
Yaşayarak gösterdin bunları.

Hira,uzun kalışlara gebe,
Efendisi’ni düşünür Hatice,
Ona olan sevgisi,
Düşürür onu Hira yollarına.

Emrinde pek çok hizmetçisi,
Fakat kendisi gidecek,
Efendisine pişirdiğini,
Kendi eliyle verecek.

Görmeden yüzünü,
Yaşayamaz Hatice.
Sürmeli bakışını,sevgisini,
Sevdasını alacaktı Hatice.

Hak Teala hayran, Cebrail hayran
Gelen yolcuya,
Selam gönderdi O’na Cibril’le
Kâinatı yaratan.

Dağdan indi Ahmed,
Hanımına kıyamazdı,
Onu Allah’ın selamını ,
Vereceği köşkle muştuladı.

İcabe de karşıladı Resulullah,
Vereceği cevabı düşündü Hatice,
Gelen selam en büyüğündü,
İçinden geleni dedi;

“Allahümme ente’sselâm ve minke’sselâm tebârekte ve teâleyte yâ ze’lcelâli ve’l-ikrâm.”

“Allah’ım,sen selamsın.
Selamet de sendendir.
Ey Celâl ve İkrâm Sâhibi
Sen münezzehsin,Sen yücesin.”

Her namaz sonu,
Okuduğumuz bu selamla,
Cevap verdi Hatice,
Gelen o yüce selama.

O, Resul-i Ekrem’e
Çok hizmet ettiğinden,
Allahü Teâlâ da
Hoşnut oldu kendinden.

Peygamber Efendimiz
Hatice’ye dedi ki;
“Ey Hatice, Rabbimiz bana emreyledi
Müjde ver Hatice’ye

Allah sana beyaz inciden
Bir köşk verecek cennette
Orada olmayacak
Ne sıkıntı, ne de keder
Artan ve de ebedi kalacak nimetler”

Hatice anamız,
Kübradır, Tahiredir,
Kibar, afif, nezaket timsali
Mü’minlerin anasıdır.

Resulün sırdaşı dert ortağı
En büyük desteği zevcesi
Herkes düşman olurken Allah’ın Habibi’ne,
Teselli veriyordu, O’nun nurlu kalbine.

Fatıma Annemiz sordu babasına
“Babacım İmran kızı Meryem ne idi?” Dedi Resulullah;
“O kendi devrinin kadınlarının hanımı idi.
Sen de kendi devrinin kadınlarının hanımısın.
Hatice’de son devrin kadınlarının en iyisi ve hanımıydı.”

Afif ve rikkatli kalbiyle
Sevgi dolu, fedakar
Düşüncesi ve kalbiyle
Efendisinde kaybolandı Hatice

Saadet diyarının annesine,
İki kefeni nur olana,
Cennet hanımlarının faziletli incisine,
Hüzünle uğurlanıp,
Şerefle cennette karşılanan,
Resulullah’ın can zevcesine,
Selam olsun Seyyitlerin Anneannesi
Hatice Tahire Kübra’ ya…